Ben 56 yaşındayım. Bir gün doktora gittim, karnımda bir gariplik vardı. Test yaptılar… İki çizgi çıktı. Şaşkınlıktan gözlerime inanamadım. O an dizlerim titredi, ağladım. “Bu nasıl olur?” dedim. Ama içimden bir ses, “Bu bir mucize” diyordu.

Yıllarca çocuk sahibi olmayı hayal ettim. Doktorlar hep, “Olmaz, senin çocuğun olmaz” dediler. Umudumu kaybetmiştim. Ama kader başka yazmış demek ki.

Karnım büyümeye başlayınca inancım daha da arttı. Her gün karnımı okşadım, bebeğimle konuştum. Ona ninniler söyledim, hayaller kurdum. Kucağıma alacağım günü bekledim.

Eşim, akrabalar, herkes kaygılıydı. “Bu yaşta doğum riskli” diyorlardı. Ama ben kulak asmadım. Yıllardır beklediğim şey nihayet oluyordu.

Dokuz ay nasıl geçti anlamadım. Sonunda o gün geldi. Hastaneye girdim, karnımı tutuyordum. Genç doktora gülümseyerek,
— Sanırım zamanım geldi, dedim.

Doktor önce bana dikkatlice baktı, sonra yüzü değişti. Yatmamı istedi. Muayene etti, ama birden rengi bembeyaz oldu. Hemen başka doktorlar çağırdı. Hepsi başucumda fısıldaşıyor, yüzüme tuhaf bakışlarla bakıyordu.

Ve sonunda biri bana döndü:
— Hanımefendi… Üzgünüm ama… doktorunuz ne düşünüyordu?

Kalbim yerinden çıkacak gibiydi…Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..