Marcus mikrofonu aldığında oda sessizleşti; öyle sessizdi ki klimanın uğultusunu ve kendi kalp atışlarınızı duyabiliyordunuz. Avuçlarım terliyordu; bacaklarım masanın altında titriyordu. Neler ortaya çıkaracağından, herkesin önünde yıkılacağımdan, az önceki kahkahalarımın on kat daha fazla geri döneceğinden korkuyordum.

Ama Marcus gözünü bile kırpmadı.

Omuzları geriye yaslanmış, dik ve sakin bir şekilde duruyordu, sanki tüm hayatı boyunca bu ana hazırlanıyormuş gibi.

Odayı taradı; bana “köprü dulu” olduğumla ilgili o acımasız şakayı yapan kuzenim Laura, bakışlarından kaçındı. “Sadece yüzünü kurtarmak için” gönülsüzce gelen teyzem kaskatı kesilmişti. Destekten çok meraktan gelen iş arkadaşlarım, sandalyelerinde kıpırdanıyorlardı. Davet etmeye cesaret ettiğim birkaç arkadaşım, önemli bir şeyin olacağını hissederek gergin bir şekilde oturuyorlardı.

Sonra konuştu. Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilriisniz..