Ben Elif, 27 yaşındayım; eşini kaybetmiş, üç çocuk annesi bir kadınım. Market kasasında sıramı bekliyordum, kollarım zaten doluydu, bir de üç çocuğum eteklerimi çekiştirip duruyordu. Tam o sırada onu fark ettim; ikizleriyle genç bir anne, kasada ecel terleri döküyordu. 🛒💔 Kartı pos cihazından geçiriyor ama nafile, sürekli “red” sesi geliyordu. Bir daha denedi, sonra bir daha… Cüzdanında nakit de yoktu. Çaresiz kalmıştı. 😔
Arkadakiler homurdanmaya başlamıştı bile, sabırsızlıkları ses tonlarına yansıyordu. “Hadi ama kardeşim! İşimiz gücümüz var, bizi bekletmeyin!”
Kadıncağızın elleri titriyordu, kart üstüne kart deniyor, gözlerinden yaşlar ha süzüldü ha süzülecekti. İçim cız etti; yüreğim sızladı. Benim de durumum pek parlak sayılmazdı —ancak kendi mutfak masrafımı ucu ucuna denkleştirmiştim— ama dayanamadım, öne atıldım.
“Buyurun,” dedim, cebimdeki son parayı kasiyere uzatarak. “Bunu ben hallederim.”
Bana sanki Hızır gibi yetişmişim gibi baktı. “Ben… Ne diyeceğimi bilemiyorum, Allah razı olsun…” diye fısıldadı.
Sadece gülümsedim. “Lafı bile olmaz. O yavruların karnının doyması lazım.”
Ertesi gün, çalıştığım iş hanındaki temizlik nöbetimi bitirmek üzereyken müdür beni odasına çağırdı. Karnıma ağrılar girdi. Acaba ne yanlış yaptım diye düşünüyordum.
Ve sonra onu gördüm. Üniformalı bir adam; yapılı, ciddi ama bakışları şefkatli.
“Elif Hanım?” diye sordu.
“Evet?” Sesim titriyordu.

Devamı digr sayfda..