Hayatta en çok güvendiğim insanın beni bu kadar derinden yıkabileceği hiç aklıma gelmezdi. Yıllar önce yaşadığım bu olay, hayatımın yönünü tamamen değiştirdi. Eşimle büyük bir aşkla evlenmiştik. Birbirimizden asla ayrı kalamazdık. İşe gittiğimde bile onu özler, “Acaba şu an ne yapıyor, o da beni özlüyor mu?” diye düşünürdüm. Eve döndüğümde sanki onu aylardır görmemişim gibi sarılırdım. O da bana aynı sevgiyle karşılık verirdi. Evliliğimiz kusursuz gidiyordu. Bir gün babam aradı. “Annen çok hasta,” dedi. “Gelip onu doktora götürür müsün? Ben yaşlandım, hastane işlerinden pek anlamıyorum.” Durumu eşime anlattım. Birlikte gidelim istedim ama bana, “Hafta sonu arkadaşımın düğünü var. Gitmezsem çok ayıp olur, söz verdim,” dedi. “Peki canım, sorun değil. Ben giderim,” dedim. Hazırlandım. Kapıdan çıkarken dönüp dönüp eşime tekrar tekrar sarıldım. Gitmek zorundaydım ama içimde garip bir huzursuzluk vardı. Köye vardığımda annemi alıp hemen hastaneye götürdüm. Doktor uzun uzun muayene etti ve sonunda, “Teyzeyi yatırmamız gerekiyor, durumu pek iyi değil,” dedi. Bir süre düşündüm. Eğer annemi orada yatırırsak hemen eve dönemeyecektim. Karımı bu kadar uzun süre yalnız bırakamazdım. Babamla konuştum, annemi bizim yaşadığımız şehirdeki hastaneye götürmek istediğimi söyledim. İtiraz etmediler. “Tamam oğlum,” dediler. Hemen toparlandık ve aynı gün yola çıktık. Saatler süren yolculuk boyunca aklımda hep eşim vardı. “Beni bu kadar erken beklemiyordur,” diye düşünüyordum. “Eve gidince ne kadar sevinecek…” Otobüsten indik, taksiyle evin önüne geldik. Saat gece yarısını geçmişti, tam 12’ydi. Anahtarımla kapıyı açtım. İçeri girerken eşimden gelen garip sesleri duydum… ama normal sesler değildi… devamını okumak için diğer sayfaya geçiniz…