Aradan otuz yıl geçti. Beş çocuk kocaman oldu, herkesin parmakla gösterdiği, saygı duyduğu insanlar hâline geldiler. İçlerinden biri doktor, biri avukat, biri öğretmen, biri mühendis, biri de sanatçı oldu. Annesi, onların her başarısında gözyaşlarını gizleyerek gururla izledi.

Bir gün kapı çaldı. Gelen, yıllar önce onları terk eden babalarıydı. Saçları beyazlamış, gözleri sönmüş, zenginlik ve makam elinden alınmış bir adamdı. Yorgun sesiyle fısıldadı:
— Ben… çocuklarımı görmek istiyorum.

O an evin içinde bir sessizlik oldu. Annenin gözleri doldu, yıllar önceki acısı yeniden kabardı. Çocuklar ise birbirine baktı. İçlerinden biri ağır ağır konuştu:
— Biz senin çocukların değiliz… Bizim tek babamız, bize hem anne hem baba olan annemizdir.

Adam dizlerinin üzerine çöktü. Yıllar önce öfkeyle söylediği sözlerin bedelini anlamıştı. Artık çok geçti.

Annenin gözleri dolarken kalbi fısıldadı:
— Gerçek buydu işte… Sevgi paradan güçlüydü. Ve o bunu otuz yıl sonra anladı.