Kız kardeşimin evine habersiz gittim ve kapı önünde kıvrılmış uyurken onu buldum. Yırtık pırtık, kirli kıyafetler içindeydi. Kocası ayakkabılarını onun sırtına silerek sildi ve metresine gülerek, “Rahat ol sevgilim, o sadece bizim deli hizmetçimiz” dedi.Bağırmadım.

Sadece bir adım attım.O sırada kapıyı çaldığımda kimse açmadı. Kapı aralıktı, itip içeri girdim ve karşımda gördüğüm manzara nefesimi kesti.Elif kapı paspasının üstünde kıvrılmış uyuyordu. Saçları darmadağın, elleri kir pas içinde. Sanki bambaşka biriydi. Bu benim kardeşimdi – aşk için kariyerini bırakıp mimarlık diplomasını rafa kaldıran başarılı mimar Elif.Oturma odasından kahkaha ve müzik sesleri geliyordu. Bir adam dışarı çıktı – Deniz, Elif’in kocası. Eğilip ayakkabılarını Elif’in sırtına silerek sildi ve arkasındaki kırmızı elbiseli sarışın kadına, bana bile bakmadan şöyle dedi:“Endişelenme tatlım. O sadece bizim deli hizmetçimiz.”Kadın kahkaha attı.Bağırmadım.

Ağlamadım.

Sadece bir adım attım.Oda birden sessizleşti.Herkes dondu kaldı. Beni tanıdılar. Deniz’in yüzü bembeyaz oldu. Kadının gülümsemesi kayboldu. Elif hafifçe kıpırdandı ve uyanarak inledi.“İyi akşamlar,” dedim sakin bir sesle. “Deniz, değil mi?”Deniz kekeledi: “Siz kimsiniz?”“Benim adım Ayşe Yılmaz,” dedim. “Elif’in ablasıyım. Ve bu evin sözleşmesini inceleyen avukat.”Cebimden telefonumu çıkarıp ona bir belge gösterdim. Deniz yutkundu. Kırmızı elbiseli kadın geri çekildi. Elif gözlerini açtı ve bana hayalet görmüş gibi baktı.“Bu ev senin adın değil,” diye devam ettim sakin sakin. “Benim temsil ettiğim şirkete ait – aynı şirket ki senin iflas eden işine kimse inanmazken senin arkanda durdu ve sana kredi verdi. Ve tek bir şartı vardı: Kardeşime insan gibi davranılacaktı.”Deniz gülmeye çalıştı:

“Abartıyorsun. Elif hasta. Ben ona bakıyorum.”“Bakmak mı?” dedim ve eğilip Elif’i ceketimle örttüm. “Buna bakmak mı diyorsun?”Kırmızı elbiseli kadın endişeli bir fısıltıyla:

“Deniz, sen her şeyin yolunda olduğunu söylemiştin…”İkisine de baktım.

“Hiçbir şey yolunda değil. Her şey bu gece düzeltilmeye başlıyor.”O an masaya mühürlü bir klasör koydum.Mahkeme tebligatları. Tahliye kararı. Mal paylaşımı davası. Ve ekonomik ile psikolojik istismar için resmi şikayet.Deniz geri adım attı. Sessizlik bir hüküm gibiydi. O an anladılar – oyun bitmişti.Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilriisniz..