Benim adım Zeynep… On altı yaşımda köyden şehre götürdüler beni. “Fabrikada çalışacaksın, ailene de para göndereceksin.” dediler. Çocuktum, safça inandım. Oysa fabrika falan yokmuş… Demir kapılar ardında satıldığımı anladım. O günden sonra hayatımda hiçbir şey aynı olmadı. Bana kimse adımla seslenmedi; sadece bir numara verdiler. Aynanın karşısına geçmeye utanır oldum. Her gece biraz daha öldüm, her sabah gözlerimin altındaki morluklarla uyandım. Gizlice sakladığım eski bir defter vardı. Çocukken yazmıştım, son satırında şöyle diyordu: “Bir gün buradan kurtulacağım.” Her baktığımda içimde cılız bir kıvılcım yanar, sonra hemen sönerdi. O gece patron kapıyı çarparak açtı. Kaşları çatık, sesi sertti: “Hazırlan! Son müşterin geliyor.” Titreyen ellerimle saçımı düzelttim, gözyaşlarımı sildim. İçimde garip bir sıkıntı vardı, sanki bu gece diğerlerinden farklı olacaktı. Ve kapı ağır ağır açıldı… İçeri giren adamı görür görmez nefesim kesildi, donup kaldım. Çünkü gelen sıradan biri değildi… o benim… tamamını okumak için diğer sayfamıza geçiniz….