Alışverişe giderken iki aylık bebeklerini bana bıraktılar. Ama bebeğin çaresizce ağlaması bir türlü dinmiyordu. Bezini kontrol ettim ve gördüklerim ellerimi titretti. Onu kucağıma alıp hastaneye koştum.O cumartesi öğleden sonrasını asla unutmayacağım; İstanbul’daydı.Oğlum ve gelinim, biraz işleri olduğu için iki aylık bebeklerini bana bırakmalarını istediler. Büyük bir sevinçle kabul ettim; sonuçta ilk torunumla geçireceğim her dakikayı haftalardır dört gözle bekliyordum. Geldiklerinde minik yavru bebek arabasında mışıl mışıl uyuyordu; açık mavi yumuşacık bir battaniyeye sarılıydı. Hızlı bir vedadan sonra kapı kapandı ve bir anda evde sadece ikimiz kaldık.İlk başta her şey son derece sıradan görünüyordu.Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisiniz..