Hayatta bazen insan, en beklemediği anda bir dönüm noktasına gelir. Ben de öyle bir dönemece geldim. Gençtim, saf duygularla evlenmiştim. “Birlikte yaşlanırız,” diye hayal etmiştim. Ama hayat, bazen insanın hayallerini değil, sabrını sınar.

Eşim bana hiç ilgi göstermedi. Ne bir güzel söz, ne bir sıcak bakış… Günler birbirini kovalıyor, ben evin içinde görünmez bir gölgeye dönüşüyordum. Geceleri o bana uzak durur, ben sessizce ağlardım. Kimi zaman aynada kendime bakar, “Acaba ben sevilmeye layık değil miyim?” diye düşünürdüm.

Bir gün, eşimin bir arkadaşı geldi. Tır şoförüymüş, uzun yollara alışkın, yüzünde yorgun ama dürüst bir ifade vardı. Masada hep birlikte yemek yedik, sohbet ettik. Meğerse bizim köye yakın bir köyde yaşıyormuş. Laf arasında “Yarın köye gideceğim, istersen seni de bırakayım, aileni görmüş olursun,” dedi. Ben daha bir şey demeden eşim, “İyi olur, git biraz kal,” dedi.

O an içim burkuldu. Sanki benden kurtulmak ister gibiydi. Ama yine de sustum. Zaten içimde söyleyecek söz kalmamıştı.

—

Yolun Sessizliği

Ertesi gün yola çıktık. İlk başlarda sadece konuşuyorduk. O da dertliydi. Eşinin hastalığından, aralarındaki uzaklıktan, yalnızlığından bahsetti. Yorgundu, hem bedenen hem ruhen… Onu dinlerken anladım ki, aslında hepimiz bir şekilde eksiktik. Kimimizin kalbi boştu, kimimizin hayatı sessizdi.

Bir süre sonra, “İstersen arka tarafta uzan biraz, yol uzun,” dedi. Ben de “Tamam,” dedim. Camdan dışarı baktım; tarlalar, dağlar, gökyüzü… Hepsi birer hatıraya dönüşüyordu. Bir noktada araç durdu, o da biraz dinlendi. Aramızda yanlış bir şey olmadı. Çünkü bazen insan, bir yabancının sessizliğinde bile huzur bulur.

O an içimden şu geçti:

> “Bazen en güvenli yer, hiç tanımadığın birinin yanında olur. Çünkü o seni yargılamaz, sadece dinler.”

 

—

Köy Yolu ve Gerçek Farkındalık

Yol boyunca düşündüm. Kendime, evliliğime, hayata dair… Ben sevilmeyi değil, fark edilmeyi istiyordum. Ve fark ettim ki, insan önce kendini sevmeyi öğrenmeden kimse tarafından değer göremez.

Köye vardığımızda beni evimin önünde indirdi. Gözlerimiz buluştu. O sessizce, “Hayat kolay değil, ama doğru olanı yaparsan iç huzurun hep seninle olur,” dedi. O cümle, yıllardır duymadığım kadar anlamlıydı.

Elveda dedik. O gitti, ben evime girdim. Annem sarıldı, “Ne oldu kızım, çok solgun görünüyorsun,” dedi. Sadece “Yol yordu,” diyebildim. Ama aslında beni yoran yol değil, içimdeki sessizlikti.

—

Zamanla Öğrendiklerim

Aradan zaman geçti. Eşimle aramızdaki mesafe büyüdü, ama ben artık başka biriydim. Ne kırgındım ne öfkeliydim. Sadece anlamıştım: İlgi görmek değil, iç huzuru bulmak önemliydi.

Kendime değer vermeye başladım. Yeni şeyler öğrendim, kitaplar okudum, köydeki çocuklara ders verdim. Hayatımın eksik yanlarını, kendi elimle tamamlamaya başladım.

Ve o gün, o uzun yolculuğu hiç unutmadım. Çünkü o yol, beni başkasıyla değil, kendimle tanıştırmıştı.

—

Ders Niteliğinde Son Söz

Hayat bazen seni incitir, ama o acının içinde bir uyanış gizlidir.
Bazen ihmal edilmek, seni kendini bulmaya zorlar.
Bazen yanlış görünen bir karşılaşma, seni doğru insana – yani kendine – götürür.

Sevilmek güzeldir ama önce kendi kalbini sevmeyi öğrenmek gerekir.
Hiç kimse seni tamamlamaz, sen tamamlandığında doğru insanlar seni bulur.