…sonra ben öyle bir şey yaptım ki, ikisini de hayatımdan tamamen çıkardım. Bir gün dayanamadım artık, içimde biriktirdiğim her şeyi döktüm eşimin önünde. Görümcemin laf sokmaları, kayınvalidemin arkamdan çevirdiği oyunlar… Hepsini tek tek anlattım. O ise yine sessiz kaldı. O gün anladım ki, ben ne kadar çırpınırsam çırpınayım, yanımda durmayacak.

Ve işte o an karar verdim. Artık susmayacaktım. Hayatımın kontrolünü elime almaya, kendim için yaşamaya karar verdim. Önce eşimle ciddi bir konuşma yaptım. Dedim ki, “Ya bizim evliliğimiz olacak, ya onların sözü.” Onlara karşı net bir duruş göstermesini istedim. Ama yine kaçtı konuşmadan, yine onların tarafını seçti sessizce.

Ben de sessizce eşyalarımı topladım. Kimseye bağırmadan, laf sokmadan, kendime olan saygımı bozmadan çıktım o evden. İlk başta çok zorlandım. Gözyaşlarıma engel olamadım. Ama her gün biraz daha güçlendim.

Bugün dönüp baktığımda, o gün aldığım kararın en doğru karar olduğunu görüyorum. Artık hayatımda huzur var. Kimse beni yargılamıyor, küçümsemiyor. Belki yalnızım ama kendime sadığım, kendimi seviyorum.