Kiliseye neden böyle giyindiğini o an hâlâ anlayamamıştım. Bedeninin çoğu açıkta, kollarından omuzlarına, boynundan bileklerine kadar renk renk dövmelerle kaplıydı. Bazıları çiçekti, bazıları karmaşık desenler… aralarında eski yazı karakterleriyle yazılmış anlamını bilmediğim cümleler vardı. Ayin boyunca gözlerim istemsizce ona kaymıştı. Sanki her dövmenin bir hikâyesi vardı ama burası ibadethaneydi; dikkat çekmek için giyilmiş gibi görünüyordu. Kendi kendime, “Böyle gelinir mi?” diye mırıldanmıştım. Ayin bitince, herkes ağır ağır dışarıya çıkarken onu girişin yanında tek başına dururken gördüm. Gözleri uzağa dalmıştı, sanki kimseyi fark etmiyordu. Cesaretimi topladım, yanına gittim. “Merhaba,” dedim hafif gülümseyerek. “Sakın yanlış anlamayın ama… burası bir ibadethane. Kıyafetiniz belki… bir dahaki sefere biraz daha… mütevazı olmalı diye düşündüm.” Bana öyle bir baktı ki… Gözlerinde ne öfke vardı ne kırgınlık… daha çok, “Sen hiçbir şey bilmiyorsun” der gibi bir bakış. Sonra dudaklarının kenarı titredi. “Size deli gibi görünebilirim” dedi. “Ama… bu kıyafeti bilerek giydim.” Tam bir şey söyleyecekken, yavaşça kolunu kaldırdı ve bileğinden omzuna kadar uzanan, karmaşık bir dövme desenini gösterdi. Yakından bakınca fark ettim… bu bir desen değil, ince ince işlenmiş bir yüzler zinciriydi. “Bu,” dedi parmağıyla en yukarıyı işaret ederek, “annemin yüzü.” Sonra altındakini gösterdi. “Bu babam… altındakiler kardeşlerim… en alttaki de oğlum.” Yutkundum. Devam etti: “Geçen sene bir yangında hepsini kaybettim. Evimiz kül oldu. O gün, bu dövmelerle onlara söz verdim… ‘Ne olursa olsun, sizi gizlemeyeceğim, utanmayacağım. Sizi dünyaya göstereceğim.’ Bu yüzden ne zaman ibadethaneye gelirsem, onların yüzleri kapanmasın diye böyle giyinirim. Tanrı’nın huzurunda onlardan sakınmam. Çünkü onlar hâlâ benim ailem.” Sesi titriyordu ama bakışları dimdikti. Sanki o an, bütün düşüncelerim dağılıp gitti. Gözlerim doldu, kelime bulamadım. Ve anladım ki… bazen, bize uygunsuz gelen şey, bir başkasının en derin dua şekli olabilir.