Bu fotoğraf çekildiğinde yanımda oturan kadın ablamdı. Kolunu omzuma atmıştı ama ikimiz de rahat değildik. Gülümsüyormuş gibi duruyoruz, ama içimizde gülümseyecek bir şey yoktu.

O gün bana “Gel, bir fotoğraf çekilelim” dedi. İstememiştim. Fotoğraf dediğin şey kalır. İnsan geçer, acı geçmez. Ama onu kıramadım. Her zamanki gibi.

Ben soldayım. Gözlerim karşıya bakıyor ama gördüğüm şey duvar değil. Yıllar öncesi. Annemin toprağa verildiği gün. Babamın sessizleştiği zaman. Evimizin birden nasıl boşaldığı.

Ablam sağımda oturuyor. Güçlü görünür hep. Ama o da benim gibi yoruldu. Bunu kimse bilmez. Ben bilirim. Geceleri nasıl nefesini tutarak ağladığını, sabaha karşı sessizce kalkıp abdest aldığını.

O gün konuşmadık. Konuşacak gücümüz yoktu. Sadece yan yana oturduk. Omzu omzumda, yükü yükümde.

Fotoğraf çekildi. Haftalar sonra torunlar getirdi. Gülüyorlardı. Ben de gülümsedim. Elime aldım.

Önce bize baktım. Sonra dikkatlice arkaya.

Bir anda nefesim kesildi.

Arkamızda görünen şeyi fark ettiğim an,
aklımı kaçıracak gibi oldum. Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..