Doktorlar, 4aydır komada olan bir karımın fişini çekmeye karar verdiler. Ona veda etmem gerektiğini söyledim, bana biraz zaman verin dedim. Herkes odadan çıktığında onun kulağına birkaç cümle söyledim.
Hastane o an sessizdi fazla kimse yoktu. Sadece bazı makinaların sesi vardı. Eşim neredeyse 4 aydır hareket etmeden öylece yatıyordu.. Ben onun yanına hiç aksatmadan hergün geldim elini tuttum, ve bizim için çok önemli şeyler söyledim, ona olan sevgimi bağlılığımı anlattım. Birgün doktorlar beni konuşmak için odaya çağırdı. Bana karım için artık bir karar vermem gerektiğini söylediler, çok zayıf düştüğünü ve her geçen gün daha acı çektiğini söylediler. O an dünya başıma yıkıldı, bunu nasıl yapacaktım ondan nasıl vazgeçecektim, aklımı oynatmak üzereydim, ama kendimi toplamak zorundaydım. Veda etmek için yanına gittim ellerini avucumun içine aldım ona doğru eğildim ve ona yine o duyması gerektiği sır gibi sakladığım cümleleri söyledim. Tam o sırada kapının arkasında biz gizlice izleyen karıma her söylediğimi duyan birinin olduğunu bilmiyordum… Devamını okumak için diğer sayfaya gecebiliriniz..