Polis memuru bir aydan uzun süredir yoğun bakımda yatıyordu. Vücudu, odanın loş ışığında sessizce yanıp sönen çok sayıda makineye bağlıydı. Teşhis korkunçtu: Görev başındayken aldığı bir savaş yarasından kaynaklanan ciddi bir travmatik beyin hasarı. Bilincini kaybetmiş ve bir daha asla uyanmamıştı. Doktorlar ellerinden geleni yaptılar, ancak umut her geçen gün azalıyordu.

O gün, sağlık ekibi zor bir karar verdi: Herhangi bir iyileşme belirtisi yoksa, yaşam destek sistemlerini kapatacaklardı. Aileye zaten haber verilmişti. Bu korkunç adımı atmadan önce, sadık dostu Lari adlı küçük köpeğin odaya girmesine izin verdiler.

Lari henüz bir yavruydu ama K9 biriminde görevli memurla birlikte görev yapmıştı. Çok şey paylaşıyorlardı: eğitim, gece vardiyaları, tehlike, karşılıklı güven. Köpek steril odaya getirildi; tereddütle öne çıktı, kulakları geriye yatık, iri gözleri endişe ve şaşkınlıkla parlıyordu.

Lari, hareketsiz sahibini görünce davranışları değişti. Yavru köpek donakaldı, hareketsiz kaldı ve tanıdık yüzü dikkatle inceledi. Bir saniye sonra aniden yüksek sesle havlamaya başladı; keskin ve ısrarcı bir şekilde, sanki sahibini uyandırmak için sesleniyormuş gibi. Sonra, beklenmedik bir enerjiyle, doğruca yatağa atladı, sahibinin yüzünü kokladı ve sanki bir vardiyadan sonra tekrar bir araya geliyormuş gibi kuyruğunu salladı. Devamı sonraki sayfada Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz.