Kocam düğün gecemizde aniden üç saatliğine ortadan kayboldu. Gerçeği öğrendiğimde sessizce eşyalarımı topladım ve evliliğimizi sadece bir gün sonra bitirdim. Ben Zehra Yılmaz, 28 yaşındayım, İstanbul’da yaşıyorum. Evlendiğim adam — Emir Karahan, 32 yaşında — hayalini kurduğum her şeye sahipti: düzgün bir görünüm, sağlam bir kariyer, kibar bir kişilik. Üç yıl boyunca birbirimizi sevdik. Bir zamanlar onunla evlenmenin hayatımın en büyük şansı olduğunu düşünmüştüm. Düğünümüz İstanbul’un en şık otellerinden birinde yapıldı. Sıcak ışıklar, beyaz güller, her köşede duyulan piyano sesi… Herkes bizi “masaldaki gibi bir çift” diye övüyordu. Ama o gece, peri masalımın bir kâbusa dönüşeceğini henüz bilmiyordum. Kutlama bittikten kısa süre sonra Emir bana döndü, sesi sakindi:

“Dışarıda halletmem gereken bir işim var. Sen biraz dinlen.”

Şaşkınlıkla baktım.

“Bu gece mi? Ne işi Emir?”

Yalnızca hafifçe gülümsedi.

“Merak etme, çok sürmez. Az sonra dönerim.”

Paltosunu giydi, güller ve mumlarla dolu balayımızın odasından çıktı. Ardında sadece ağır bir sessizlik kaldı. Pencereye baktım. Dışarıda şehir ışıl ışıldı ama içimde garip bir soğukluk vardı. Bir saat geçti… İki saat… Üç saat… Ne bir mesaj, ne bir arama. Yorgunlukla kanepeye uzandım. Ne zaman uyuduğumu bilmiyorum. Gözlerimi açtığımda sabahın ilk ışıkları perdelere vuruyordu. Emir pencerenin önünde oturuyordu. Elinde yarısı yanmış bir sigara, yüzü solgun, gözleri bomboştu. Kalktım, kalbim çarparak sordum:

“Nerede kaldın Emir? Neler oluyor?”

Başını yavaşça kaldırdı ve bana…. Tamamını okumak için diğer sayfaya geçiniz…