Eşim yaşasaydı çocuklar bunu yapamazdı bana. Eşimle ne zor günlerde büyüttük 4 çocuğu, okuttuk adam ettik evlendirdik. Geçen sene kaybettim nur yüzlü eşimi, çocuklar hepsi anlaşmış karar vermişler beni güçsüzler evine bırakmaya, şehirde huzur evi diyolarmış, insanın evinden başka yerde huzur olur hiç? Gözümün yaşı yüzümü yıkadı duyunca ama neye yarar, söz oğlanlarda değil gelinlerde bitiyor, istedikleri olmayınca, bırakır gideriz anamızın evine diye te.hdit ediyolar biliyorum ben. Oğlanlarda yuvamız dağılmasın huzurumuz bozulmasın diye ne deseler yapıyolar oyuncak olmuşlar gelinlerin elinde. Geldiler yanıma benim koca bir ömrümü yıllarımı ufakça bi valize sığdırmışlar hadi ana dediler. Sessizce kalktım ne diyeyim bindim arabalarına, yandı içim, yandı ciğerim ses edemedim. Götürdüler güçsüzler evine bıraktılar, acele işleri varmış, kalacağım odaya bile bakamadan gittiler gözümün kökü yavrularım. Akşam bi yemek getirdiler canım istemedi, ilacımı içeceğim su bile geçmedi boğazımdan. Ağlamayım diyom tamamda gözlerim durmuyor ki akıyor kendiliğinden. Odadan hiç çıkmadım, bi ara dayanamadım sesli sesli ağladım rahatlarım belki diye, sesimi bi kız duymuş geldi yanıma burada çalışıyormuş sesini kes millet senimi dinleyecek dedi, ellerim uyuştu ayaklarım şişti sabaha karşı yine ağlama tuttu beni, kapı sesi duydum, o kız geldi heralde yine sesimi duydu azarlayacak diye hemen kapadım gözümü, sonra biri yaklaştı yanıma elini yüzüme koydu, gözünün yaşı yüzüme damladı, bi açtım gözümü baktım ki… Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirsiniz..