Evliliğimizin yılları sessizce akıp gitti. On beş yıl boyunca hayatımızda pek çok şey oldu ama bir eksik hep içimizi burktu: Çocuğumuz olmadı.

Başta önemsemedik, “zamanla olur” dedik. Ama yıllar geçtikçe bekleyiş ağırlaştı. Her doktor kapısını çaldık, türlü çareler aradık. Sonuç hep aynıydı: Ne bende bir sorun vardı ne de karımda.

Yine de içimizde tarifsiz bir özlem büyüyordu. Evimizde bir bebek sesi, bir çocuk gülüşü olsun istiyorduk.

Doktorlar sonunda sebebi bana bağladı. Bitmek bilmeyen iş tempom, günün 18 saati çalışmam… Hayata yalnızca iş üzerinden bakmam. Belki de haklıydılar. Çünkü ben çalışırken, zaman elimden kayıp gidiyordu.

Arkadaşlarımızın evleri çocuk sesleriyle dolarken, bizim evimiz sessiz kalıyordu.

Bir sabah uyandım ve içimden güçlü bir ses yükseldi: “Artık yeter, çocuğum olsun istiyorum.” dedim…… Meğer benim canım gibi sevdiğim, güvendiğim karımın benden sakladığı öyle birşey varmış ki, o an söylemek zorunda kaldı.. Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..