Evsiz bir çocuk bağırdı: “Onu yeme!”
Ve sonrasında olanlar aklınızı başınızdan alacaktı.

Öğleden sonra güneşi, Ankara’nın soğuk ve puslu havasında solgun bir ışık saçıyordu. Kristal bardakların ve gümüş çatal bıçakların parıldadığı lüks Saray Yolu Kafede, Yılmaz Biyoteknoloji’nin kurucusu, ünlü iş insanı Murat Yılmaz, köşedeki masasında tek başına oturuyordu. Aylar süren yoğun toplantılar ve röportajlardan sonra buraya biraz huzur bulmaya gelmişti.

Garson, mis gibi kokan sıcak limonlu fırın alabalığını masasına bıraktı. Murat tam çatalına uzanmıştı ki sonunda biraz sakinlik bulacağını düşünüyordu.

Tam o sırada bir ses duyuldu:

“Onu yeme!”

Piyano melodisinin arasından siren gibi yükselen bu çığlık, içerideki herkesin dönüp bakmasına neden oldu.

Kapının yanında küçük bir çocuk duruyordu. Sekiz yaşlarında, incecik, eski bir montun içinde titriyordu. Yüzü kir içindeydi, saçları dağınıktı ve kucağında yıpranmış bir peluş tavşan tutuyordu.

Güvenlik görevlileri hemen harekete geçti.
“Beyefendi, bu evsiz bir çocuk. Hemen dışarı çıkarırız,” dedi biri. DEVAMINI DİĞER SAYFAMIZA GEÇEREK OKUYABİLİRSİNİZ