O, evde saat öğleye kadar yatılmayacağını, herkesin erkenden uyanması gerektiğini sert bir kabulle savunuyordu. Ama benim için bu sabah, dinlenmeye ve soluklanmaya ihtiyacım olan nadir günlerden biriydi. “Bu benim haftalık izin günüm. Dinlenmek hakkım,” dedim, sesi titreyerek ama kararlı bir ifadeyle.
Ancak o gözlerini bile devrilmeden, “Bu evde yaşayan herkes benim kurallarıma uymak zorunda,” diyerek, benim “haklarımı” yerle bir etti. İşte o an, sınırın tamamen aşıldığını anladım. Bu davranış, artık kabul edilemezdi.
O gün kocamla konuyu yeniden değerlendirdim. Onun ne düşüneceğini bile bile işe yaramayacağını biliyordum; ama susmamın da yeterince zararlı hale geldiğinin farkındaydım.
Konuyu paylaştığımda, sessizlik birkaç saniyelik bir boşluk yarattı; ama sonunda onun gözlerinde aynı çaresizliği gördüm—sonra sakin, ama kararlı bir sesle fısıldadı: “Haklısın. Artık bizi biz yapan sensin. Buradan gitmemiz lazım, kendi hayatımızı kurmalıyız.”
O an, birlikte yeni bir başlangıç yapma kararı aldık. Kayınvalidemin baskısından uzaklaşacak, kendi alanımızda huzur dolu bir hayat inşa edecektik.