Bunlar onun son sözleriydi. Bir dakika sonra vefat etti.

Ertesi gün oğluna üzücü haberi vermek için aradık. Tepkisini gördüğümde, önceki geceden daha fazla acıdı.

— İyi, — dedi oğlu kayıtsızca. — Yarın sabah eşyalarını almaya gelirim.

Ama ertesi sabah geldiğinde, onu bir sürpriz bekliyordu — annesine nasıl davrandığına derin pişmanlık duyacağı bir sürpriz. 😢😨 Devamı ilk yorumda 👇👇

Geldiğinde, evet, gerçekten bir sürpriz bekliyordu. Ona annesinin vasiyetinin bir kopyasını içeren bir zarf verdik.

Büyükanne her şeyi önceden ayarlamıştı — ve dairesini yan koğuştaki hasta çocuklara bırakmıştı, para onların tedavisine gitsin diye, kimsesi olmayanlara.

Oğlu soldu.

— Yalan söylüyorsunuz! Bu sahte! Onu zorladınız! Sizi dava edeceğim!

Başhekim sakin bir şekilde belgeyi önüne koydu:

— Hayır. Bu kararı kendisi verdi. Daireyi sana bırakabilirdi. Sadece bir kez ziyaret edip nasıl olduğunu sorması gerekiyordu. Sadece bir kez.

Oğlu orada duruyordu, ellerini ne yapacağını bilmeden. Ve yüzünde ilk kez bir duygu belirdi — acı değil, yas değil, ama geç kalmış, faydasız bir pişmanlık. Ama annesi bunu hiç göremedi.