Mehmet’le 39 yaşındayken tanıştım. O 52 yaşındaydı; nazik, ilgiliydi. Yanında olmak bile insana kendini güvende hissettiren türden bir adamdı. Bir yıl sonra evlendik ve onu, hayal bile edemeyeceğim şekillerde sevdim.

Sonra ciddi bir hastalığa yakalandı.
4. evre pankreas kanseri.
Hızlı ilerleyen, sert vuran türden.

İki yıl boyunca onu ben besledim, yıkanmasına yardım ettim, acısını dindirdim. Çocukları Zeynep ve Kerem ara sıra ziyarete geldiler ama nadiren kaldılar. İşlerinin çok yoğun olduğunu ve babalarını o halde görmeye “dayanamadıklarını” söylediler. Ama ben dayandım. Her gün. Her gece. Son nefesine kadar.

Cenazeden sonraki gün eve geldiler.
Benim evime.

“Evi satıyoruz,” dedi Kerem, Mehmet’in en sevdiği koltuğa oturmuş, sanki her şeyin sorumlusuymuş gibi kollarını kavuşturmuştu.

Telefonuna yapışmış olan Zeynep de ekledi:
“Babam evi bize bıraktı. Hafta sonuna kadar çıkman gerekiyor.”

DEVAMI DİğER SAYFADA