“Babam iyi mi? Ölecek mi?”
diye sormaya başladığını duydum.
İstedikleri her organı verirdim.
Donör olduğumu öğrendiğimiz gün arabada ikimiz de ağladık.
Deniz yüzümü ellerinin arasına aldı.
“Seni hak etmiyorum.” dedi.
O vakitler bu bana Romantik gelmişti.
Sonradan karanlık bir şakaya dönüştü
Ameliyat günü soğuktu. Serumlar. hemşirelerin aynı soruları yine yine sorması…
Ameliyat evveli odada yan yana iki yatak vardı. Bana hem bir mucizeye hem de bir suç mahalline
bakar gibi bakıyordu.
“Emin misin?” diye sordu.
“Evet,” dedim. “İlaçların etkileri geçince yine sor.”
Elimi sıktı.
“Seni seviyorum.” diye fısıldadı.
“Hayatımın geri kalanını bunu telafi ederek geçireceğim.”
Aylar sonra bu sözler acı bir ironiye dönüştü.
İyileşme süreci
Onun yeni bir böbreği ve ikinci bir talihi vardı.
Benim ise yeni bir yara izim ve sanki üzerimden kamyon işlemiş gibi bir bedenim.
Geceleri yan yana yatardık.
İkimiz de ağrı içindeydik.
İkimiz de korkuyorduk.
“Biz bir takımız.” derdi.
“Sen ve ben dünyaya karşı.”
Ona inandım. DEVAMI DİĞER SAYFADA