Nişanlım Rojin’yi akşam yemeğine getirdiğimde, annemle babamın da benim gördüğümü göreceğini düşünmüştüm: canlı, nazik, zeki bir kadın. Ama Rojin, sıcaklık yerine soğuk bakışlar ve sessiz bir yargılamayla karşılaştı. Annem açıkça, “Bu kadar… iri biriyle evlenmek istediğinden emin misin?” diye sordu. Babam da sağlığıyla ilgili örtülü bir endişe ekledi. Şaşkına döndüm ve hiçbir şey söylemediğim için utandım.

Rojin, her zamanki sakinliğiyle, daha sonra bana şöyle dedi: “Başkalarının ne düşündüğünü kontrol edemeyiz. Sadece bize destek olacağına söz ver.” O zaman anladım ki, saklanmayı bırakmanın zamanı gelmişti. Birkaç gün sonra aileme Kaliforniya’ya taşınacağımızı söyledim. Rojin’ye bir yemek stüdyosu kiralama teklifi gelmişti ve planladığımızdan daha erken evlenecektik. Şok olmuşlardı, ama Rojin zarif ve kendinden emin bir şekilde konuştukça, dirençlerinin kırılmaya başladığını gördüm..Haftalar sonra babam beni kenara çekip korkularını itiraf etti; evliliğin nasıl olması gerektiğine dair nesiller boyu süregelen fikirleri. Bu bir özür değildi ama dürüsttü ve önemli olan da buydu.

Küçük bir park çardağında yaptığımız düğünümüzde annemle babam da oradaydı. Babam bir gözyaşını sildi; annem sonunda tereddüt etmeden Rojin’ye sarıldı.

Batıya taşındık ve stüdyosunu açtık – Rojin’s Spoon & Soul . Sıcak, misafirperver, kahkahalarla dolu ve rahatlatıcı yemeklerin kokusunu taşıyan bir yer. Dersleri tükendi ve etkisi giderek artıyor. Ailem ziyarete geldiğinde, bunun sadece bir rüya olmadığını, gerçek olduğunu bizzat gördüler.

Şimdi tutku ve amaçla dolu bir hayat kuruyoruz birlikte. Rojin bana gerçek aşkın beklentilere uymakla ilgili olmadığını öğretti; birbirimize tam anlamıyla ve korkusuzca destek olmak demek.