Oğlum gözlerimin içine baktı ve “Artık sana yerimiz yok. Gitmen gerek.” dedi. Ben de öyle yaptım. Tek kelime etmeden uzaklaştım. Ertesi gün elimdeki parayı kullandım ve yaptığım şey herkesi şaşkına çevirdi. Oturma odası, tam da alacakaranlıktan sonra sevdiğim gibi loştu. Havada hâlâ hafif bir yasemin çayı kokusu vardı ve duvar saatinin yumuşak tik takları sessizliği dolduruyordu; daha sakin yıllarımda tuhaf bir şekilde hoşuma giden bir şeydi bu.
Çamaşırları katlıyordum o sırada. O söylediğinde. Devamı sonraki sayfamızda Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz.