Oğlumun düğününe gitmekten utanıyorum çünkü kıyafetlerim eskidi ama gelinim üzerimdeki yeşil elbiseyi görünce verdiği tepki tüm salonu ağlattı

Ben Teyze Tülay, 58 yaşındayım.

Mütevazı bir anneyim; pazarda sebze satıyorum.
Ve oğlum Mert’i tek başıma büyüttüm.
Şimdi o, yürekten sevdiği kadınla — varlıklı bir ailede yetişen profesyonel genç bir kadın olan Leyla ile — evlenmek üzereydi.

Düğünden üç ay önce, her günüm endişeyle geçmeye başladı.
Gösterişli davetten ya da masraflardan değil…
Tek bir sebepten:

Giyecek hiçbir şeyim yoktu.

YEŞİL ELBİSE

Gençliğimde, özel günler için sakladığım bir elbisem vardı — yeşil renkli, göğsünde sade işlemeler olan, yılların hatıralarıyla solmuş bir elbise.
Mert’i doğurduğum gün onu giymiştim…
Üniversiteden mezun olduğunda da.

Şimdi düğün yaklaşırken, onu yeniden giyip giymemekte kararsızdım.
Eskiydi, biraz yıpranmıştı…
Ama sahip olduğum tek elbiseydi.

Yeni bir şey ödünç almaya çalıştım, ama kendim gibi hissetmedim.
Tek yapabileceğim şey vardı:
Kendime sadık kalmak.
Yani bir anne olmak.

DÜĞÜN GÜNÜ

Nihayet o gün geldi; misafirlerle dolu bir salon, müzikler, ışıklar… herkes çok şık görünüyordu.
Ben ise kendimi oraya ait olmayan biri gibi hissediyordum.

Kilisenin kapısından içeri girerken bakışların üzerimde toplandığını hissettim —
Bazıları meraklı, bazıları eleştirel.

“Galiba damadın annesi o.”
“Yazık… Keşke oğlunun düğününde daha iyi giyinseydi.”

Zoraki bir gülümseme taktım;
Mert’in huzursuz olduğumu fark etmesini istemiyordum.

Sıraların arka tarafına yürürken birisi bana doğru geldi —
Leyla, yakında gelinim olacak olan genç kadın…Devamını okumak için diğer sayfamıza gecebilriisniz..