on üç yaşındaki kızım Lilayı her şeyiyle anladığımı sanırdım
Adım Olcay Kartal’dı ve on üç yaşındaki kızım Lila’yı her şeyiyle anladığımı sanırdım hep.İki yıl önce boşandıktan sonra, Massachusetts’in sakin bir banliyösündeki küçük evimizde sadece ikimiz yaşıyorduk. Lila sorumlu, zeki, terbiyeli bir çocuktu – asla sorun çıkarmayan cinsten. Ya da ben öyle sanıyordum.Bir perşembe sabahı, iş çantamla dışarı çıkarken yaşlı komşum Bayan Yeşil el salladı bana.“Olcay,” dedi nazikçe, “Lila yine okuldan erken mi çıkıyor?”Donup kaldım.“Erken çıkmak mı? Hayır… her gün okulda.”Bayan Yeşil tereddütlü göründü. “Okul saatlerinde eve geldiğini sık sık görüyorum. Bazen başka çocuklarla.”Yüreğim sıkıştı. “Bu bir yanlış anlama olmalı,” dedim zorla gülümseyerek… Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..
Pages: 1 2
Son yorumlar