Düğün günümde her şeyin kusursuz olması için ben ve ailem günlerce çabaladık. En ince ayrıntısına kadar her şey düşünülmüş, hiçbir şey şansa bırakılmamıştı. Çünkü eşim olacak insan Cemal, o kadar iyi ve beyfendi biriydi ki onu yalnızca ben değil, ailem de çok sevmişti. Hepimiz inanıyorduk, bu düğün hayallerimdeki gibi unutulmaz olacaktı. Müzikler çalıyor, misafirler keyifleniyor, herkes mutluluğumuza ortak oluyordu. İçimden “İşte bu, hayal ettiğim gün” diye geçiriyordum. Her şey kusursuz ilerliyordu… ta ki pasta kesme anına gelene kadar. Ben, o anı çok farklı hayal etmiştim. Gülümseyerek, birbirimizin gözlerine aşkla bakarak, nazik bir şekilde pastamızı kesecektik. Belki ufak bir lokma, belki romantik bir öpücük… Ama hiç beklemediğim bir şey oldu. Cemal, şaka yapmak istediğini düşünerek bir anda yüzümü pastaya bastırdı. Duvağım, makyajım ve gelinliğim mahvoldu. Bembeyaz pastanın kreması yüzümde, saçlarımda ve hatta elbisemin üzerinde parçalanmış bir iz gibi kaldı. Salon bir anda kahkahalarla çınladı. Ben ise neye uğradığımı şaşırdım, utancımdan yerin dibine geçtim. O kadar emek verdiğimiz, hayalini kurduğum o büyülü an, bir şakanın içinde heba olup gitmişti. Cemal, sanki büyük bir zafer kazanmış gibi gülerek parmağındaki kremayı yaladı: “Tatlıymış.” dedi. O an içimden ağlamak geldi ama kalakaldım. Kahkahalar hâlâ devam ediyordu. İşte tam o sırada ağabeyim Serkan ayağa kalktı. Yüzü kıpkırmızı olmuş, öfkesinden elleri titriyordu. Gözleri Cemal’e dikilmişti. Herkes Serkan’ın sesini duyduğunda kahkahalar bir anda kesildi. Salonda buz gibi bir sessizlik çöktü. Ve abim öyle bir şey yaptı ki… salondaki herkes dondu kaldı. Misafirler nefesini tuttu, Cemal’in yüzündeki gülümseme bir anda silindi. O an düğün salonundaki herkes şok içindeydi. Devamını okumak için diğer sayfamıza geçiniz