Abim Serkan bir anda ayağa kalktı. Salondaki kahkahalar aniden kesildi. Yüzü öfkeyle kıpkırmızı olmuştu. Ağır adımlarla masadan kalktı, mikrofonu eline aldı. Herkes merakla ona bakıyordu. Sesi gür ve kararlıydı: “Ben bu kızın ağabeyiyim. Hepimiz bu düğün için günlerce hazırlık yaptık. Kardeşim en güzel gününü yaşasın diye uğraştık. Babamız, annemiz, bütün ailemiz ona güven verdi, mutluluğu için yanındaydık. Ama sen, Cemal… onun en özel anını, bir şakaya dönüştürdün. İnsan sevdiğini utandırmaz. İnsan sevdiğini herkesin önünde küçük düşürmez!” Salonda fısıldaşmalar başladı, annem ağlıyordu, babam ise gözleri dolu dolu Serkan’a bakıyordu. Cemal’in yüzünden tüm rengi uçmuştu. Ne gülebiliyor, ne konuşabiliyordu. Serkan sözlerine devam etti: “Kardeşim sana gönlünü açtı, hayatını emanet etti. Biz de ‘adam gibi adamdır’ diye güvenip kabul ettik. Ama senin yaptığın, oyun değil, saygısızlık. Bugün bunu yapan, yarın daha beterini yapar. Şimdi bütün ailenin, bütün sevdiklerinin önünde soruyorum: Sen gerçekten bu kıza koca olacak bir adam mısın?” Cemal’in dudakları kıpırdadı ama sesi çıkmadı. Salon buz gibi bir sessizliğe büründü. O an Serkan bana döndü, gözlerimin içine baktı: “Karar senin kardeşim. Böyle bir adamla bu yola devam etmek istiyor musun, istemiyor musun? Biz ailen olarak arkandayız.” Kalbim küt küt atıyordu. Yüreğim kırılmış, hayallerim paramparça olmuştu. Herkes bana bakıyordu. Gözyaşlarım süzülürken ayağa kalktım. Duvağımı yavaşça çıkardım. Titreyen sesimle konuştum: “Ben saygı görmediğim bir evliliğe adım atmam. Bugün bana bunu yapan, yarın kim bilir neler yapar. Benim mutluluğum bir şaka değil. Bu düğün burada bitiyor.” Salon bir anda uğultularla doldu. Kimisi şoktan elini ağzına kapattı, kimisi gözyaşlarına boğuldu. Babam oturduğu yerden kalktı, gözleri öfkeyle Cemal’e dikildi. “Kızımı böyle utandırmaya hakkın yoktu.” dedi sert bir sesle. Cemal, başını öne eğmiş, bir kelime dahi edemiyordu. O koca salonun ortasında yapayalnız kalmıştı. Serkan yanıma geldi, elimi tuttu. “Doğru kararı verdin kardeşim.” dedi. Annem boynuma sarıldı, babam omzuma elini koydu. Ailem yanımdaydı, bu bana güç verdi. O gün düğün iptal edildi. Misafirler sessizce salonu terk etti. Gelinlik içinde hayallerim yıkılmıştı ama içimden biliyordum ki en zor kararı vermiştim… ve kendime en büyük saygıyı göstermiştim.