Kayınvalidem hayatımı kararttı..Ben Elif. Yirmi altı yaşındayım. Sessiz, kendi halinde biriyim. Hayatım boyunca büyük hayallerim olmadı. Hep huzurlu bir yuva kurmak istedim.

Mehmet’le tanıştığımda, işte dedim, aradığım bu. Sevildiğimi hissettim. Onun yanında kendimi güvende sandım. Evlenme teklif ettiğinde hiç düşünmeden kabul ettim.

Bugün, bu beyaz odada gelinliğimle otururken, içim biraz ürkekti ama mutlu olduğuma kendimi ikna etmeye çalışıyordum.

Elim dizlerimdeydi, tırnaklarıma bakıyordum. Kalbim zaten hızlı atıyordu.

Kapı açıldı.

O girdi. Siyah giymişti. Kayınvalidem.

Hiçbir şey söylemeden kapıyı kapatıp kilitledi. Sonra yavaşça bana doğru yürüdü.

Yanıma geldi, eğildi ve kulağıma fısıldadı:

“Bu düğün… aslında hiç olmayacaktı.”

Ben olduğum yerde donup kaldım.

Sonra gözlerimin içine baktı. Cebinden küçük, siyah bir kese çıkardı ve önümde tuttu.

“Al,” dedi.

Elim titreyerek aldım. Gözlerime dikilip ekledi:

“Bunu açmadan önce… iyi düşün.”

Sonra kapıyı açıp çıktı.

Odada tek başıma kalmıştım. Avucumun içindeki keseye baktım. Onu tutmak bile içimi ürpertiyordu. Yine de dayanamadım.

İpini çözüp ağzını araladım.

Ve o an…

Nefesim boğazımda düğümlendi.  Tüm yazıyı okumak için diğer sayfamıza geçiniz