Temel bir akşam gizlice geen-eleve gider. İçeri girer, loş bir koridorda biri seslenir: — Üstünü çıkar da gel, gözünü bağlayayım… Temel heyecanla fısıldar: — Uyyy, karanlıkta böyle işler başka güzel oluyor ha! Ses devam eder: — Eğil… biraz daha yaklaş… Temel: — Eğildim… — Şimdi usulca gir… Temel başlar: — Gi-riyrum… çı-kiyrum… giriyrum… Tam o sırada ışıklar yanar…

Tam o sırada ışıklar yanar… Temel gözünü açar, ne görsün! Karşısında Fadime duruyo! Hem de elinde bir bastonla! — Temel! Bu ne rezilluk ha? Ge-elevde ne işin var senin?! Temel afallar: — Uyy Fadime! Sen de mi bu genelevde çalışiyisun? Fadime dişini sıkar: — Ben çalışmayrum Temel… ben sahibiyim! Temel iyice şaşırır: — Vay anasini! O zaman deminden beri ben neyle… Fadime sinirle bastonu kaldırır: — Ananla, Temel… Ananla!