Kayınpederimin emekliliği yoktu. Ona tam 12 yıl boyunca baktım. Ölmeden hemen önce bana eski ve yırtık bir yastık uzattı. O yastığın içindekileri görünce gözyaşlarıma engel olamadım…

Bu yıllar boyunca birçok kişi, “Bu senin görevin değil,” dedi.
“Sen sadece gelinsin,” diye konuşuyorlardı.
Sanki bu sorumluluğu taşıyamayacak kadar genç ve safmışım gibi.

Ama Mehmet benim için hiçbir zaman bir yük olmadı.

Eşini genç yaşta kaybetmişti. Dört çocuğunu kendi elleriyle, büyük bir emekle büyütmüştü. Ömrünü tarlalarda çalışarak geçirmişti ama bu emek ona rahat bir yaşlılık sağlayamamıştı.

Kendi çocuklarının hayat telaşı vardı.
Arada bir uğrayanlar oldu ama çoğu gelmedi.

Ben ise yanındaydım.
Uzun gecelerde, ateşli günlerde, ağladığı anlarda, gençliğini anlattığı sessiz sohbetlerde… Gücü tükendikçe yanında durdum.

Bir gece yorgunlukla şöyle dedim:

“Mehmet… Ben sadece senin gelininim. Bazen bu yük çok ağır geliyor.”

Elimi tuttu ve gülümseyerek şöyle dedi:

“Biliyorum Elif. Bu yüzden sana minnettarım. Sen olmasaydın, ben çoktan gitmiştim.”

Bu sözlerini hiç unutmadım.

Ve sonra… o öğleden sonra geldi.

Nefesi çok hafiflemişti. Elleri titriyordu. Yastığının altından eski, yırtılmış bir yastık çıkardı. Kumaşı incelmiş, dikişleri sökülmüştü. Yastığı elime verdi.

“Al… Elif için…” dedi.

Birkaç dakika sonra son nefesini verdi.

Yastığın içinden çıkan şey… hayatımı tamamen değiştirdi.
Devamı diğer sayfamıza gecerek okuyabilirisiniz..